بسم الله الرحمن الرحیم
رجا نیوز: دو ماه و نیم بیشتر تا زمان انتخابات مجلس شورای اسلامی باقی نمانده است اما علی‌رغم بحث‌های زیادی که در مورد آمدن و نیامدن گروه‌ها و لیست‌های انتخاباتی مطرح است، کمتر به ویژگی‌های یک مجلس آرمانگرا و نماینده‌ی در تراز این مجلس پرداخته می‌شود.
این در حالی است که در صورت شکل‌گیری یک مجلس کارآمد با نگاه‌های اصولی و تخصصی، ماجراهایی مانند وقف دانشگاه آزاد یا تصویب حقوق مادام العمر که آبروی نظام را در معرض آسیب قرار می‌دهد، تکرار نخواهد شد.
رجانیوز در سلسله گفت‌وگوهایی، محورهای زیر را بررسی می‌کند که:
نماینده آرمانگرا باید چه ویژگیهایی داشته باشد و این ویژگی‌ها به چه شکل باید احراز شود؟ نقش شورای نگهبان در احراز صلاحیتهای اینچنینی چیست و تا کجاست؟ آیا برای انتخاب نماینده باید به همین حد اکتفا شود، آیا باید به لیستی که جریانهای سیاسی می‌دهند، اعتماد کرد؟ لیست باید چه ویژگیهایی داشته باشد کسانی که میخواهند آن را تعیین کنند، چه ویژگیهایی باید داشته باشند؟ آیا صرف ادعای اصولگرایی کافی است؟ در صورتی که دو یا چند گروه که همه ادعای اصولگرایی دارند و اقدام به لیست دادن کردند، تکلیف چیست؟ یکی از آسیب‌هایی که رهبر انقلاب مطرح کردند، بحث نزدیک شدن به کانون‌های قدرت و ثروت بود، این آسیب در چه مواردی خود را نشان می‌دهد؟ نحوه شناسایی عناصر مرتبط با قدرت و ثروت چگونه باید باشد؟ کدام دستگاه مسئول موظف است که در این زمینه با مردم به عنوان مطالبه صریح و مشخص رهبر انقلاب شفافسازی کند؟
در سومین مصاحبه از این سلسله گفت‌وگوها، مصاحبه رجانیوز با حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر مرتضی آقاتهرانی که نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی و از اساتید اخلاق مطرح کشور است، منتشر می‌شود:
تفاوت‌های نمایندگی با مشاغل دیگر
شاخص‌های اصلی یک نماینده آرمانگرا چیست؟
برای پاسخ به این سوال ابتدا باید نماینده را تعریف کنیم. نماینده کسی است که خودش همه کاره نیست و به وکالت عده‌ای از انسان‌ها وارد مجلس می‌شود، پس نمایندگی با کارهای دیگر کلا متفاوت است. کسی که خارج از مجلس کار می‌کند، در دانشگاه، دولت، دستگاه قضا و غیره اگر کار خود را نپسندد، بعد از چند وقت می‌تواند تغییر کار یا مکان دهد؛ شهرستان، منطقه و محل خود را عوض کند، و این شدنی است. اما مجلس این‌طور نیست؛ یک محل معلوم و معینی در بخشی از پایتخت جمهوری اسلامی است که باید نماینده از سراسر ایران، خود و زندگی‌اش را رها کند و به تهران بیاید و به همراه نمایندگان دیگر، یک خانواده‌ای در مجلس تشکیل می‌دهند؛ اینها با هم زندگی می‌کنند، از ساعت 8 صبح تا ظهر باید با هم باشند، بعد از ظهرها هم که کمسیون‌ها با یک عده خاص‌تری تشکیل می‌شود؛ بعضی وقت‌ها هم که جلسات اضطراری مثل بودجه پیش می‌آید که باید بعد از ظهرها هم بیایند و تا 8-9 شب باشند.
شکل زندگی نماینده به طور کلی عوض می‌شود و این نیابت و نمایندگی از مردم در عمل یک تحقق خارجی پیدا می‌کند؛ برای همین به یک فضایی می‌آیند که بسیار بسته است و صدای بلندگو و سرو صدا و بحث وبگو و مگوی موافق و مخالف برای رأی دادن یا ندادن در آن بالاست؛ گاهی هم طرح یا لایحه‌ای می‌آید که در کمسیون‌ها باید مورد بحث و تحقیق قرار گیرد و کم کم به صحن علنی مجلس بیاید. نماینده علی الدوام باید به فکر این باشد که درست رأی و نظر دهد، درست سخن بگوید و درست موافقت و مخالفت کند.
اشکال کار زمانی مشخص می‌شود که خدا نکند که در وظیفه نمایندگی، کسی نفهمد که می‌خواهد چه کار کند؛ بیاید نماینده یک مشت سرمایه‌دار و قدرتمند شده و دنبال مسائل آنها باشد.
